Alkohol w dżungli

    Ustalmy – alkohol w dżungli nie jest przesadnie szczęśliwym rozwiązaniem: temperatura i duchota sprawiają, że mocny trunek bardzo szybko poskłada typowego Gringo (czyli nie Polaka, ale i nam jest niekomfortowo), o należących do odmiany żółtej Człowieka Indianach nie ma nawet co wspominać. W końcu miejscowi pili przed konkwistą tylko kilkuprocentowe napoje w stylu chicha de yoca, robione ze sfermentowanej kukurydzy (raczej w górach) czy manioku (tu, w Amazonii), i to też raczej tylko w sferze obrzędowej. Do dziś pijąc chichę ulewa się z nich ciutkę dla Pachamamy czy innych bóstw – lub chrześcijańskich świętych.

Indiański sprzedawca chichy

    Po przyjeździe Europejczyków pojawiły się też inne trunki – jak choćby wino, niezbędne do sprawowania Mszy Świętej czy pisco, o którym się już rozpisywałem. Z ciekawostek – dżunglowe piwo nazywa się San Juan – czyli Święty Jan. Bardzo to w Amazonii popularny święty, acz nie wiem do dziś, czy chodzi o Baptystę czy Ewangelistę (EDIT: dopytałem znajomego misjonarza - właśnie wyjechał do Ekwadoru - chodzi o Jana Chrzciciela, ukochanego zwłaszcza w Iquitos; mają nawet potrawę na jego cześć - no, ściętej głowy właściwie).

San Juan

    W każdym razie Indianie i Metysi nie mają wielkiej tolerancji na alkohol (pomijam szkodliwość picia w takim klimacie – i dengę, w czasie epidemii której spożycie alkoholu znacząco spada, pijący bowiem ciężej przechodzą tą pasożytniczą chorobę). Niemniej nie wszyscy są na tyle ogarnięci, by pili tylko soki.

Soki w dżunglowym upale

    Nie dziwił więc – przy głównym deptaku w Pucallpie – bar z mocnymi, smakowymi alkoholami. Nie pamiętam, czy o nim wspominałem? Mimo, że był właściwie otwarty na ulicę, to wewnątrz był nieco mroczny – sprawiał to ciemny wystrój wnętrza oraz liche oświetlenie.

Knajpa

    Zestaw trunków był o dziwo bogaty – a ziołowe nalewki niezwykle korzenne i smaczne, zrobiliśmy z kolegą niewielką degustację. Dodam, że z mroku obserwowały nas białka oczu miejscowych borachitos, pijaczków, ale ponieważ nie wykazaliśmy żadnych elementów upojenia alkoholowego nie robili nic, by naszym kosztem poprawić swój los.

Na pierwszym planie miejscowi, w lustrze - Gringos

    W tym lokalu serwowano też – wspomnianą we wcześniejszych wpisach – niezbyt smaczny macerat na liściach koki. Oraz – i to już było całkiem niedobre – nalewkę na żmii. Znaczy – w baniaku z bimbrem leżał martwy wąż i śmierdział trupem. Co za tym idzie i cała nalewka truchłem trąciła.

Wężowy macerat

    Mocny ziołowy alkohol (czasem są to rośliny nie mające jeszcze naukowej nazwy) ma też w dżungli jeszcze jedno zastosowanie. Otóż traktowany jest – jak wiele rzeczy w Ameryce Południowej – jako afrodyzjak. Wspominałem przy opisie ceviche, ale i przy innych okazjach – w Dzikich Krajach jest normalnie, i posiadanie potomstwa nie jest, jak w nowoczesnych liberalno-socjalistycznych społeczeństwach czymś wstydliwym. Ba, potencja jest tu rzeczą pożądaną i chwalebną, stąd ziołowe nalewki – co najmniej tak lecznicze jak magiczne kadzidełka widywane na straganach wiedźm – mają jednoznacznie brzmiące nazwy. Z kolorowych etykiet krzyczą "Rozrywacz spodni", "Siedem razy bez wyciągania", "Wzmacniacz"... Sprzedawca zawsze wyjaśnia: jeden kieliszek, nie więcej. Bo jak więcej – w takim klimacie – to nie pomoże, a wręcz zaszkodzi. I w ogóle, używasz pan na własną odpowiedzialność.
    Jakie to wspaniałe praktyczne zastosowanie maksymy Phillippusa Aureolusa Theoprastusa Bombastusa von Hohenheim (czyli Paracelsusa), że wszystko jest i lekarstwem, i trucizną, wszystko zależy od dawki.

Nalewka na liściach koki

    W Puerto Maldonado spróbowaliśmy wypić w dżunglowym upale jedną z takich nalewek – wybraliśmy taką o neutralnej nazwie – "Siedem Korzeni". Chodziło, jak mniemam, o skład, siedem ziół, acz można to i inaczej rozumieć. W każdym razie słońce – jak to w tropikach – zaszło szybko i wcześnie, choć upał i wilgotność powietrza nie zmieniły się przesadnie. Nalaliśmy po kieliszku. Ciepły trunek był totalnie ohydny, a butelka dopiero rozpoczęta... Widząc nasze minorowe nastroje właścicielka pensjonatu (właściwie było to kilka stodół z desek, ale całkiem znośnych w tym miejscu i za te pieniądze) pokiwała głową i przyniosła nam wiadro lodu (liczyliśmy, że nie z rzeki). Był to jedyny sposób na wypicie tego trunku: napój musiał być lodowaty. Zimno zabija smak, no i w takim upale pozwala nie zważyć się po spożyciu większej ilości alkoholu.

Siedem Korzeni

    Tak więc nie upiliśmy się, i spożytkowaliśmy wieczór tak, jak robi się to w dżungli – na rozmowach i opowieściach. Jedyną różnicą było to, że zamiast jednoczącego grupę ogniska świeciła nam lampa o którą co chwilę uderzał jakiś szukający śmierci owad. No i zamiast drzew otaczały nas drewniane pokryte blachą falistą domki. Innym razem (o którym w następnym wpisie), właśnie w okolicach Puerto Maldonado, siedzieliśmy nad brzegiem dżunglowej rzeki Madre de Dios w lodży u wrót Parku Narodowego Tambopata i bez alkoholu snuliśmy opowieści. A raczej snuł je przy ognisku nasz przewodnik, człowiek z dżunglą obeznany dużo bardziej od nas. Dookoła zaś hałasowały lokalne żaby.

Autor w jednej z dżunglowych lodży (foto: J. Repetto)

    O używkach w Peru zrobiłem kiedyś wpis na jeden z portali, znajduje się on tutaj; na główny portal nie trafił gdyż - portal jest nieco lewicowy - zadziałała typowa dlań cenzura.